Rađanje Bukovičke banje

Teritorija na kojoj je 30-ih godina XIX veka počela da se formira Bukovička banja imala je sve potrebne prirodne preduslove da baš ovde nastane jedna od najlepših i najposećenijih banja u Srbiji.

Omeđena Orašačkim brdom na severoistoku, Bukuljom (696 m) i Venčacem (657 m) na jugu i Risovačkim brdom na istoku, danas udaljena od Beograda 76 km, a nekada 12 km od železničke stanice u Međulužju, sa nizijskim klimatom i primesama blažeg planinskog podneblja, bogata šumom i mineralnom vodom, Bukovička banja je na sebe skrenula pažnju najpre bolesnika i turista, a potom i države, koja je tokom XIX i početkom XX veka u nju uložila mnogo više nego i u jednu drugu banju u Srbiji.

Prvi razlog koji je uticao da baš ovde nastane banja bio je obilje mineralne vode. Izvori mineralne vode prostiru se na teritoriji od sela Banje, preko Vrbice, Darosave, Progoreoca pa sve do sela Rudovaca, ali i kao stona i kao lekovita voda najpoznatija je postala kisela voda iz sela Bukovika, nedaleko od varošice Vrbice.

Revers razglednice sa markicom iz doba Jugoslavije

Drugi važan momenat za razvoj banje bila je klima. Smeštenu u središnjem delu Šumadije, u severoistočnom podnožju planine Bukulje, na nadmorskoj visini od oko 250-270 m, Bukovičku banju karakteriše regionalni tip klimata srednjeg dela Šumadije sa specifičnim varijetetom subalpske klime. Na osnovu višegodišnjeg osmatranja (1931-1960) može se reći da ovde vlada umerena, i po čovečiji organizam pogodna klima – zime su relativno hladne, jeseni toplije od proleća, a leta umereno topla.

Sa srednjom godišnjom temperaturom od 10,6°S i srednjom julskom temperaturom od 21,3°S, sa mineralnom vodom, umerenim vazdušnim strujama i pobrđem Aranđelovačke kotline, bogatom šumom (koja istovremeno štiti rejon od jakih vetrova, umanjuje nagle promene vremena i čini da vazduh bude bogat ozonom), ovaj kraj je imao sve prirodne preduslove za razvoj banjskog turizma.

Autor teksta: Zorica Petrović Stopić


Tekst preuzet iz Monografije – Dva veka Bukovičke banje.